Εξαίρετης ποιότητας αττική μελαμόνορφη υδρία κοντά στην τεχνοτροπία του Λυσιππίδη. Παριστάνεται η αναχώρηση του Ηρακλή για τον Όλυμπο. Η Αθηνά ετοιμάζεται να επιβιβαστεί στο δίφρο ενός τεθρίππου άρματος, ενώ μαζί της φαίνεται να συνομιλεί ο ροπαλοφόρος Ηρακλής που φορά λεοντή. Πίσω από τα άλογα εικονίζεται ο κισσοστεφής Διόνυσος και μια νεαρή γυναικεία μορφή ( Ήβη;), ενώ με τους χαλινούς των αλόγων είναι απασχολημένος ο Ερμής. Στον ώμο του αγγείου εικονίζεται σκηνή μάχης, την οποία παρακολουθούν δύο γυναικείες μορφές, ενώ την παράσταση συμπληρώνουν στα άκρα δύο οπλίτες στραμμένοι προς τα αριστερά. Στο κάτω μέρος, ζώνη με σειρήνα που περιβάλλεται από αιλουροειδή και υδρόβια πτηνά. Το θέμα της αναχώρησης του Ηρακλή για τον Όλυμπο συμβολίζει τη μετάβαση του ήρωα από την υπόσταση του θνητού σε αυτή του αθάνατου θεού. Η υποδοχή του στον Όλυμπο ολοκληρώνεται με τη συμφιλίωσή του με την Ήρα, παλαιά αντίπαλο και διώκτριά του, και το γάμο του με την κόρη της Ήβη (= νεότητα)· ο γάμος με την Ήβη εκφράζει το ρόλο του ως προστάτη της αιώνιας νεότητας. Ο Ηρακλής υπήρξε η δημοφιλέστερη μυθολογική μορφή της αττικής μελανόμορφης αγγειογραφίας από το 580 π.Χ. και ιδιαίτερα κατά το διάστημα 560-510 π.Χ. Η αιτία της δημοτικότητάς του ήταν μάλλον το γεγονός ότι σε διάφορους άθλους απεικονίζεται ως αρωγός του η πολιούχος θεά της Αθήνας. Ενδεχομένως, όμως, η συχνότητα αυτή να είχε και πολιτικές προεκτάσεις: ο Αθηναίος τύραννος Πεισίστρατος επιθυμούσε να ταυτίσει τον εαυτό του με τον ήρωα, υποδηλώνοντας έτσι ότι απολάμβανε την εύνοια της προστάτιδας της πόλης. Η δημοτικότητα του Ηρακλή μειώθηκε δραματικά μετά την πτώση της αθηναϊκής τυραννίδας. Το γεγονός αυτό συνδέεται με την εμφάνιση του Θησέα στην αθηναϊκή τέχνη, ο οποίος και θα αποτελέσει τον βασικό ήρωα της δημοκρατικής πια Αθήνας.