Εξαιρετικής διατήρησης υδρία με διακόσμηση Σειρήνας στην κάθετη λαβή. Οι πήλινες υδρίες ήταν τα κατ’ εξοχήν σκεύη για τη μεταφορά νερού στην αρχαιότητα. Τα χάλκινα αντίστοιχά τους, ωστόσο, χρησίμευαν κυρίως ως πολυτελή συμποσιακά σκεύη αλλά και ως τεφροδόχα αγγεία, αναθήματα σε ιερά ή έπαθλα αγώνων (όπως γνωρίζουμε από παραστάσεις αγγείων όπου απεικονίζονται Νίκες με υδρίες στα χέρια). Από τη χρήση τους στα ιερά προήλθε και μία ακόμη δημόσια χρήση, αυτή της κάλπης για τις ψήφους. Οι χάλκινες υδρίες που σώζονται έως τις ημέρες μας προέρχονται κυρίως από τάφους και ιερά. Έχουν σφυρήλατο σώμα ενώ τα χυτά μέρη (λαβές, στόμιο και βάση) έχουν συγκολληθεί στο σώμα μετά την κατεργασία με χάλκινα καρφιά. Η διακόσμηση της λαβής με Σειρήνα αποτελεί χαρακτηριστικό του β΄ μισού του 5ου αι. π.Χ. και σχετίζεται με εργαστήρια της κεντρικής Ελλάδας (Αττική, Βοιωτία, Εύβοια) ή της Πελοποννήσου (Κόρινθος). Υδρίες με παρόμοια διακόσμηση χρησιμοποιούνταν συχνά ως τεφροδόχα αγγεία, γεγονός που προφανώς σχετίζεται με τη δισυπόσταση φύση των Σειρήνων. Στην επική ποίηση, τα μυθικά αυτά πλάσματα με το σώμα πτηνού και τη γυναικεία κεφαλή, περιγράφονται ως δαιμονικά στοιχεία που μαγεύουν και εξοντώνουν τους θνητούς (Οδύσσεια, μ 153 κ.εξ.). Η μεταγενέστερη ποιητική παράδοση, ωστόσο, τις εμφανίζει πιο εξευγενισμένες να συνοδεύουν με γλυκόλαλα τραγούδια τους νεκρούς στον κάτω κόσμο και να παρηγορούν τους ζωντανούς (π.χ. Ευριπίδης, Ελένη, 167).