Το αγγείο αποδίδεται στο Ζωγράφο του Ακράγαντα, που εργάστηκε στην Αττική γύρω στα μέσα του 5ου αι. π.Χ. Στην κύρια όψη του αποδίδεται σκηνή κώμου. Μια νεαρή αυλητρίδα που παίζει δίαυλο και ένας νεαρός που κρατά επτάχορδη βάρβιτο (είδος λύρας) και πιθανώς τραγουδά πλαισιώνουν ιματιοφόρο νέο, ο οποίος, ενώ εκτελεί χορευτική κίνηση, με έκπληξη διαπιστώνει ότι η κύλικα που κρατά έχει αδειάσει πλέον από το κρασί. Την εν ευθυμία τελούσα ομάδα παρακολουθεί κισσοστεφής νεαρός που βαδίζει κουβαλώντας έναν αμφορέα στον ώμο του. Στη δευτερεύουσα όψη εικονίζονται τέσσερις ιματιοφόροι νέοι που συνομιλούν ανά δύο σε ομάδες. Κρασί, χορός και μουσική αποτελούν τα τρία βασικά στοιχεία του κώμου –ενός θέματος προσφιλούς στην ελληνική τέχνη και ιδιαίτερα στην αττική αγγειογραφία– όπου συχνά εικονίζονται κοινοί θνητοί που επιστρέφουν από συμπόσιο ή μεταβαίνουν σε κάποιο άλλο ορχούμενοι και, ενίοτε, με ζωηρή ερωτική διάθεση. Άλλωστε με το συμπόσιο σχετίζονται τόσο τα δύο απεικονιζόμενα αγγεία –ο αμφορέας που περιέχει τον οίνο και η κύλικα ως αγγείο πόσεως κρασιού– όσο και ο ίδιος ο κρατήρας που φέρει την παράσταση, ο οποίος παραπέμπει στην διαδικασία της ανάμειξης (κράσης) του οίνου με το νερό.