Το γήπεδο δεν ήταν άλλο από ένα χωμάτινο χωράφι, σπαρμένο με πέτρες και λακκούβες, που ξεχείλιζαν με νερό όταν έβρεχε. Παλιόξυλα, πρόχειρα καρφωμένα, είχαν το ρόλο των τερμάτων. Η μπάλα χειροποίητη, φτιαγμένη από δέρματα, υφάσματα και κορδόνια. Αρκετά παιδιά έπαιζαν ξυπόλυτα και το τραχύ έδαφος οδηγούσε συχνά σε τραυματισμούς. Οι μελανιές, οι γρατζουνιές και τα καρούμπαλα, ήταν στην ημερήσια διάταξη. Πολλές φορές, οι διαφωνίες γίνονταν καυγάς και κατέληγαν σε πετροπόλεμο, με ρούχα σκισμένα και τραυματισμένα κεφάλια. Το γήπεδο είχε γίνει πόλος έλξης και για τα παιδιά από τα γύρω χωριά, που έφταναν εκεί περπατώντας για αρκετή ώρα, είχαν συστήσει μάλιστα και ομάδες, η ομάδα του φράγματος έπαιζε εναντίον της ομάδας του Μπογιάτι και οι γηπεδικές μάχες ήταν αμφίρροπες. Κάποιες φορές υπήρχαν και μικρές εκπλήξεις, όταν κάποια μάνα σέρβιρε φρέσκια λεμονάδα ή κάποιος παππούς αγόραζε καραμελίτσες, για όλα τα παιδιά.