Οι όρθιες γυναικείες μορφές, με χέρια διπλωμένα ή υψωμένα σε στάση δέησης, αποτελούν τους συνηθέστερους τύπους μυκηναϊκών ειδωλίων. Είναι χειροποίητα και αποκαλούνται «τύπου Φ και Ψ» λόγω της ομοιότητάς τους με τα αντίστοιχα γράμματα του αλφαβήτου. Με γραπτή διακόσμηση αποδίδεται η ενδυμασία τους και τα κοσμήματα, ενώ με πλαστικό τρόπο αποδίδεται το στήθος και το κάλυμμα της κεφαλής. Οι Μυκηναίοι κατασκεύαζαν επίσης ζωόμορφα ειδώλια, ενώ σπανιότερα είναι τα ομοιώματα που αναπαριστούν ιππείς, άρματα, βοϊδάμαξες, καθιστές μορφές, κουροτρόφους, κ.ά. Τα πρώτα μυκηναϊκά ειδώλια κατασκευάζονται γύρω στο 1450 π.Χ., σχεδόν ταυτόχρονα με την ανέγερση των πρώτων ανακτόρων και την ανάπτυξη πιο σύνθετων κοινωνικών δομών στον ελλαδικό χώρο. Η καταγωγή τους θα πρέπει να αναζητηθεί στη μινωική παράδοση, καθώς κατά την προηγούμενη Μεσοελλαδική και πρώιμη Υστεροελλαδική περίοδο τα ειδώλια απουσιάζουν εντελώς από την ηπειρωτική Ελλάδα. Σύντομα πάντως, επιτυγχάνεται υψηλός βαθμός τυποποίησης και τα μυκηναϊκά ειδώλια αρχίζουν να εμφανίζονται σε κάθε γωνιά του μυκηναϊκού κόσμου. Ειδώλια αυτού του τύπου ανευρίσκονται συχνά σε ιερά, οικίες και τάφους και είχαν το ρόλο λατρευτικών αφιερωμάτων. Ο συμβολισμός τους ήταν σύνθετος και η χρήση τους πιθανότατα ποίκιλλε ανάλογα με την περίπτωση. Τα ανθρωπόμορφα ειδώλια, όπου κυριαρχεί η γυναικεία μορφή, απεικόνιζαν μάλλον θεότητες, ενώ τα ζωόμορφα ειδώλια ίσως λειτουργούσαν ως υποκατάστατα πραγματικών σφαγίων. Δεν αποκλείεται, τέλος, τα ειδώλια που ανευρίσκονται σε παιδικούς τάφους να χρησίμευαν απλώς ως παιχνίδια, όπως έχουν προτείνει κάποιοι μελετητές.