Ειδώλια αλόγων, στη ράχη ενός εκ των οποίων κάθεται πλαγιαστά ανθρώπινη μορφή, από την οποία σώζονται τα πόδια και μέρος του σώματος. Παρόμοια ειδώλια ανευρίσκονται συχνά σε γεωμετρικά ιερά και κυρίως στο ιερό της Ολυμπίας, από όπου πιθανώς προέρχονται και τα συγκεκριμένα παραδείγματα. Η κατασκευή χάλκινων χυτών ειδωλίων αναθηματικού χαρακτήρα αρχίζει στο α΄ μισό του 8ου αι. π.Χ. σε σημαντικά εργαστήρια του Άργους, της Κορίνθου και της Λακωνίας καθώς και μικρότερα εργαστήρια άλλων περιοχών της Πελοποννήσου, της κεντρικής Ελλάδας και των νησιών (ιδιαίτερα της Κρήτης). Προορίζονταν για αφιερώματα σε ιερά και απεικόνιζαν ανδρικές μορφές (θεότητες, πολεμιστές, ιππείς, ηνιόχους) και ζώα (κυρίως άλογα και βοοειδή). Συχνά τα βρίσκουμε και ως διακοσμητικά στοιχεία σε λαβές από χάλκινους αναθηματικούς λέβητες. Η πληθώρα ιππόμορφων ειδωλίων φαίνεται να συνδέεται με τη σημασία που απέκτησε το άλογο κατά τη Γεωμετρική περίοδο όχι μόνον ως μέσον στρατιωτικής υπεροχής αλλά και ως σύμβολο κοινωνικού κύρους, όπως μαρτυρούν οι σχετικές ομηρικές αναφορές και οι σκηνές μάχης και τελετουργικών πομπών πάνω σε γεωμετρικά αγγεία. Ταυτόχρονα, πάντως, τα ειδώλια θα πρέπει να έφεραν και θρησκευτικούς συμβολισμούς, ιδιαίτερα εάν δεχθούμε ότι η καθήμενη ανθρώπινη μορφή –σε στάση που αποκλείει την περίπτωση ιππέα– απεικόνιζε κάποια θεότητα, όπως υποθέτουν κάποιοι μελετητές.