Κοιτώντας κανείς αυτό το φυσιοκρατικό άγαλμα παιδιού που κρατά λαγό, εντυπωσιάζεται από την εξεζητημένη κίνηση του σώματος και την προσπάθεια του καλλιτέχνη να αποδώσει την έκφραση του προσώπου. Παρόμοια αγάλματα νεαρών αγοριών και κοριτσιών έχουν βρεθεί στο ιερό της Άρτεμης στη Βραυρώνα, όπου προσφέρονταν ως αναθήματα σε τελετές ενηλικίωσης. Κατά τη διάρκεια της ύστερης Κλασικής περιόδου (4ος αι. π.Χ.), οι γλύπτες άρχισαν να απομακρύνονται από τα ιδεαλιστικά πρότυπα της πρώιμης κλασικής τέχνης και να στρέφονται προς τη φυσιοκρατία, δηλαδή την απόδοση των μορφών με εξατομικευμένα χαρακτηριστικά και την αποτύπωση της εσωτερικής ψυχικής κατάστασης του εικονιζόμενου. Η γλυπτική μετατράπηκε από τέχνη του ήθους (όπως ήταν τον 5ο αι. π.Χ) σε τέχνη του πάθους. Από την αρχή της Ελληνιστικής περιόδου αναπτύσσεται μια νέα τάση προς ρωπογραφικά θέματα, εικόνες του ιδιωτικού βίου στην πόλη και την ύπαιθρο, που στόχο είχαν να απεικονίσουν τον άνθρωπο όχι στην εξαιρετική του στιγμή ή στην τραγικότητα του θανάτου –όπως η πρώιμη κλασική τέχνη– αλλά στην απλή καθημερινότητα. Κατά την ίδια περίοδο, οι γλύπτες επιδεικνύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την απεικόνιση του παιδιού, που έως τότε αποτελούσε παραπληρωματικό θέμα για την ελληνική τέχνη.