Οι Βυζαντινοί είχαν πολλές ιστορίες για τις παραδοσιακά δύσκολες σχέσεις ανάμεσα στις γάτες και τα ποντίκια. Ο Ελαιοπότης ήταν ένα πονηρό ποντίκι με αδυναμία στα απομεινάρια των ανθρώπινων γευμάτων. Για κακή του τύχη, την ώρα που πήγαινε να φάει γερανό και μπαρμπούνια, έπεσε στα νύχια της γάτας. Προσποιήθηκε ότι ήταν ο σπουδαίος ηγούμενος μοναστηριού και η γάτα, που μάλλον δεν πεινούσε πολύ, αρχικά πιάνει κουβέντα μαζί του. Στο τέλος αποφασίζει ότι η συζήτηση παρατράβηξε και λέει στον ποντικό ότι αν φορούσε το μοναστικό ράσο θα τον άφηνε να φύγει, αφού όμως το έβγαλε, το στόμα της θα γίνει ο τάφος του άμοιρου Ελαιοπότη.