Το υδαταέριο ήταν μια μορφή καύσιμου αερίου που προερχόταν από την ανάμιξη κωκ με ατμό σε πολύ υψηλή θερμοκρασία, το οποίο είχε δύο βασικά χαρακτηριστικά: ήταν άοσμο και δηλητηριώδες. Η επικινδυνότητά του αποθάρρυνε τους Ευρωπαίους από το να ασχοληθούν με την παραγωγή του, ωστόσο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Στο εργοστάσιο της Αθήνας, η παραγωγή φωταερίου συμπληρώθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα με μονάδα παραγωγής υδαταερίου (Παλαιό Υδαταέριο). Η λειτουργία της μονάδας αξιοποίησε το κωκ που αποτελούσε παραπροϊόν της παραγωγής φωταερίου από λιθάνθρακα και συσσωρευόταν στην αυλή σε μεγάλη ποσότητα. Μετά τη θετική εμπειρία της παλιάς μονάδας, το 1952 προστέθηκε μια νέα για να καλύψει τις αυξανόμενες ανάγκες (Νέο Υδαταέριο).