Στα 1820 ο Αλή Πασάς νιώθει κυρίαρχος του κόσμου. Το πασαλίκι του απλώνεται σ’ όλη την Ήπειρο σχεδόν. Το Κάστρο του, στα Γιάννενα, το έχει κάνει απόρθητο. Η πόλη είναι πλούσια, εμπορική, με βιβλιοθήκες και αρχοντικά, αντάξια μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Κάποιοι τον μισούν, το ξέρει, για τη φιλοδοξία, τη ματαιοδοξία, την πλεονεξία, την αγριότητα που δείχνει σε όποιον τον δυσαρεστεί. Αδιαφορεί όμως. Είναι ο άρχοντας, το λιοντάρι των Ιωαννίνων. Είναι η ώρα να σηκώσει μπαϊράκι, να πάψει να εξαρτάται από το σουλτάνο. Ο σουλτάνος όμως, ο Μαχμούτ Β’, δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια. Τον ονομάζει αποστάτη, ένοχο έσχατης προδοσίας και στέλνει τους πιστούς του στρατηγούς να τον φέρουν στην Πόλη. Τα Γιάννενα πολιορκούνται. Ο Αλής, ογδόντα χρονών, στην αρχή αντέχει, έπειτα ο κλοιός σφίγγει. Ζητάει χάρη από το σουλτάνο και περιμένει την απόφασή του στο Νησί, στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα. Εκεί, το 1822, οι αντίπαλοί του τον σκοτώνουν και στέλνουν το κεφάλι του στην Πόλη.