«Ο Ζορμπάς είχε νοικιάσει το σπίτι μας, εμπιστευόταν τους γονείς μου και τους άφηνε τα παιδιά του. Πήγαιναν με τα πόδια στο Νιχώρι κάθε μέρα, αφού η Στούπα δεν είχε τότε σχολείο. (…) Έλεγα νονά την Ανδρονίκη. (…) Μας αγαπούσε πολύ και μας επισκεπτόταν μέχρι το τέλος της ζωής της, από την Καλαμάτα που έμενε. Ομολογούσε ότι δεν ξέχασε ποτέ τη θαλπωρή που βρήκαν οικογενειακώς στο σπίτι μας και ότι τα καλύτερα χρόνια της ζωής της τα πέρασε στην Καλόγρια. Ο πατέρας μου θαύμαζε πολύ τον νονό μου και μου έλεγε: “Το μυαλό του έπαιρνε χίλιες στροφές το λεπτό! Μακάρι να του μοιάσεις έστω στο δαχτυλάκι του.”»